O pachnicy dębowej...

Opublikowane przez Carsekt Dnia: 12 luty 2020
Pachnica dębowa - osmoderma eremita

Pachnica dębowa - osmoderma eremita

Ostatnio mieliśmy okazję bliżej poznać kolejnego owada, jakim jest pachnica dębowa (łac. Osmoderma eremita).                           

Dlaczego "pachnica" ? A no dlatego, że pachnie! Samce chrząszczy wydzielają feromon o przyjemnym zapachu śliwki. Druga część nazwy nie jest jednak tak samo oczywista – pachnica dębowa wcale nie wykazuje szczególnego upodobania do dębów – bardzo często zasiedla lipy oraz ogłowione wierzby.

Pachnica dębowa Osmoderma eremita (Scopoli) jest gatunkiem objętym w Polsce całkowitą ochroną prawną,  wymienionym w Polskiej Czerwonej Księdze Zwierząt jako gatunek narażony na wyginięcie, a ponadto wyróżnionym jako gatunek „szczególnie ważny” w załącznikach II i IV Dyrektywy Rady 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dyrektywa Siedliskowa).

Opisywany gatunek uznany jest jako jeden z największych gatunków chrząszczy występujących w Polsce.  Dorosłe osobniki osiągają długość ciała przekraczającą 3 cm, a zdarzają się samice o wielkości nawet ponad 4 cm. Ciało pachnicy o brunatnej barwie, z dość silnym połyskiem. Cechą rzucającą się w oczy jest stosunkowo mała głowa i przedplecze w porównaniu z ogromnymi, szeroko zaokrąglonymi pokrywami. Larwa pachnicy dębowej to typowy pędrak o białawym ciele, zagiętym w kształcie litery C.

Wszystkie stadia rozwojowe związane są z próchnowiskami w dziuplach drzew – głównie liściastych, które są bardziej podatne na występowanie wymienionych warunków. Odżywiające się próchnem larwy rozwijają się zwykle w okresie trzech lat. Co ważne, wykorzystują one drewno jedynie wstępnie rozłożone przez grzyby. Odchody larw cechuje duża zawartość azotu, co przyczynia się do użyźniania gleby. W dziuplach zasiedlonych przez pachnicę dębową spotkać można duże ilości odchodów larw i innych pozostałości oraz szczątków owadów.  

Dorosłe osobniki wylęgają się zazwyczaj w czerwcu i lipcu. Przepoczwarzenie odbywa się w tak zwanym kokolicie, inaczej kokonie, zbudowanym przez larwę z cząstek murszu. Chrząszcze przyjmują stosunkowo niewiele pokarmu – jest to zazwyczaj sok wyciekający ze zranionych drzew lub owoców. Żyją w głównej mierze kosztem tkanki tłuszczowej zgromadzonej podczas rozwoju larwalnego. Lot chrząszczy jest raczej ociężały i wolny, towarzyszy jemu głośne brzęczenie. Najłatwiej zaobserwować samce, które w słoneczne dni przesiadują przy otworach dziupli, wówczas wydzielają one wspomniany feromon wyczuwalny także dla człowieka.

Zapobiec wyginięciu tego gatunku może jedynie dbałość o tradycyjny krajobraz, głównie terenów wiejskich z alejami i szpalerami rodzimych gatunków drzew wzdłuż dróg, parkami wiejskimi oraz głowiastymi wierzbami na terenach wilgotnych - tam właśnie najczęściej swoje siedliska znajdują pachnice dębowe.

O pachnicy dębowej... | Blog Grupy Carsekt

Błąd

Wystąpił niespodziewany błąd. Proszę spróbować później.